Świerszcze, znane także jako cykady, to owady charakteryzujące się trzema parami nóg oraz dwiema parami skrzydełek. Ich głowy mają okrągłą budowę, wyposażoną w długie czułki. Choć nie potrafią skakać na duże odległości, świetnie poruszają się biegając. Ich najbardziej rozpoznawalną cechą jest charakterystyczne „ćwierkanie” lub „cykanie”, które emitują samce, aby przyciągnąć samice. Te dźwięki są często słyszalne w okresie godowym. Owady te są znane z ich zdolności do generowania dźwięków poprzez pocieranie skrzydeł lub organów strydulacyjnych na ich ciałach. To zachowanie ma istotne znaczenie w komunikacji międzyosobniczej w ich społecznościach. W niektórych kulturach, dźwięk wydawany przez świerszcze jest uważany za symbol lata lub spokoju wiejskich krajobrazów. Ze względu na swoje interesujące właściwości biologiczne oraz kulturowe znaczenie, świerszcze są często obiektami zainteresowania naukowców i entuzjastów przyrody.
Jak świerszcze wydają dźwięki?
Dźwięki znane jako „cykanie”, wydawane zarówno przez świerszcze, jak i pasikoniki, są fascynującym zjawiskiem dźwiękowym w świecie owadów. Mechanizm generowania tych dźwięków opiera się na zasadzie tarcia między różnymi częściami ciała owada. Świerszcze oraz pasikoniki posiadają specjalne struktury na swoich skrzydłach, które umożliwiają im wytworzenie tych dźwięków.
Świerszcze i pasikoniki należą do rzędu owadów prostoskrzydłych (Orthoptera), a ich zdolność do wydawania dźwięków jest charakterystyczną cechą tego rzędu. Mechanizm produkcji dźwięków u tych owadów jest oparty na zjawisku tarcia, gdzie specjalnie przystosowane struktury na skrzydłach pełnią rolę instrumentów muzycznych.
Głównym elementem biorącym udział w produkcji dźwięku jest tzw. „żebra strydulacyjne” znajdujące się na spodniej stronie przedniego skrzydła owada. Są to delikatne, pofałdowane struktury, które podczas ruchu skrzydła ocierają się o twardą powierzchnię znajdującą się na drugim skrzydle, zwaną „scraperem” lub „stridulatory”. Podczas ruchu skrzydeł, żebra strydulacyjne wibrują i produkują dźwięk o charakterystycznym tonie.
W przypadku świerszczy, skrzydła samców posiadają specjalne struktury zgrubiałe, które działają jak smyczek na skrzypcach. Te zgrubienia, nazywane „pokrywami strydulacyjnymi”, są odpowiedzialne za przemieszczanie się wzdłuż żeberek strydulacyjnych, co zwiększa intensywność i wyrazistość wydawanego dźwięku.
Wydawanie dźwięków przez owady, takie jak świerszcze i pasikoniki, odgrywa kluczową rolę w ich komunikacji, zarówno w kontekście werbowania partnerów jak i obrony terytorium. Dźwięki te są często charakterystyczne dla poszczególnych gatunków i mogą być wykorzystywane do identyfikacji oraz klasyfikacji.
Ponadto, warto zauważyć, że dźwięki wydawane przez świerszcze mogą być również modulowane za pomocą różnych technik, takich jak zmiana częstotliwości lub intensywności, co może służyć różnym celom komunikacyjnym, od wywoływania zainteresowania partnera do odstraszania drapieżników.
Badania nad mechanizmem produkcji dźwięków przez świerszcze i pasikoniki są niezwykle istotne nie tylko ze względu na ich znaczenie biologiczne, ale także ze względu na potencjalne zastosowania technologiczne. Na przykład, zrozumienie tych mechanizmów może prowadzić do rozwoju nowych metod komunikacji lub technologii detekcji dźwięku.
W skrócie, dźwięki znane jako „cykanie”, emitowane przez świerszcze i pasikoniki, są wynikiem złożonych mechanizmów opartych na tarcie struktur skrzydeł owadów. Ten fascynujący proces nie tylko pełni istotną rolę w życiu tych owadów, ale także stanowi obiekt zainteresowania dla naukowców i badaczy zajmujących się akustyką i bioakustyką.
